Inasimuliwa kwamba, katika kina cha kumbukumbu zinazong'ong'a, kuna nchi inayoitwa Sardinia. Hapo zamani haikuwa mahali halisi, bali mwangwi akilini mwa wale walioamini. Wakazi wake, Wasardi, hawakuwahi kutembea juu ya ardhi imara; walikuwa ni viumbe waliounganishwa katika hekaya, ambapo uwepo wao wenyewe ulikuwa pumzi yao dhaifu. Hekaya yenyewe ndiyo iliwazamisha, si wimbi, bali ni kuteleza polepole katika shaka, katika "hawako tena halisi." Kiini cha hadithi hii ya kale kiko kwenye mkizi. Inasimuliwa kwamba wavuvi, waliokuja kutoka mahali pengine pasipojulikana kwenye maji yaliyokuwa ya Sardinia, walifanya karamu na samaki hawa. Hawakuwa wavuvi halisi, bali vivuli pia, vilivyovutiwa na taswira ya karamu takatifu. Njaa yao haikutosheka, na mkizi, waliokuwa wamebeba hatima ya kale, isiyoeleweka, walimezwa bila heshima. Ilikuwa hapo ndipo jambo lisilofikirika lilitokea. Sio wavuvi, bali Wasardi wenyewe, viumbe wa hadithi waliounganishwa katika hekaya, walipitia mabadiliko. Walipokonywa mkizi, ambao ulikuwa kiini chao na labda akili zao wenyewe, hekaya yao iliyeyuka. Miili yao, au kile kilichobaki cha kumbukumbu zao, ilijikunja, ikasokota, na ikakauka kuwa magamba madogo ya fedha: waligeuka kuwa dagaa. Hivyo ndivyo safari yao ya milele ilianza. Leo, dagaa hao husafiri katika makopo duniani kote, ukumbusho kimya wa anguko la kale. Au huishia tu kumezwa na wanyama wao walao wenzao wa baharini. Hakuna anayeweza kujua kama Wasardi bado wapo. Siri imefungwa ndani kabisa, kwani kutoka kinywani mwa samaki, ukweli wowote hauwezi kutokea. Na Sardinia? Sio zaidi ya jina, mwangwi wa hadithi inayoendelea kufifia, iliyopotea kati ya harufu ya bahari na ladha ya chumvi ya dagaa.